I don’t get angry I grow a tumor instead

That was a quote from Gabor Mate’s book “When the body says NO”, which highlighted his findings as a physician working in palliative care, addressing all The similarities in groups of people with certain dus-eases like cancer or auto-immune. And as I read this book, I recognized myself and intuitively felt it in my gut as being true for me, as someone who was diagnosed with cancer 7 years ago. Gabor goes on to explain that new science has been showing us that the repression of anger is a major risk factor for disease because it increases physiological stress on the WHOLE organism. In other words, holding this energy of anger inside stresses out our whole body. In our dominat culture it’s commonly thought that getting angry is what causes us stress,you know “good vibes only” and all that.. and sure it does in the moment, but it’s the interrupted stress response and unexperienced anger that is the PROBLEM. Anger isn’t our enemy, it’s our friend. Anger, is what is meant to warn us when we are unsafe, it’s a cue to set boundaries and claim our space. Anger is a wise messenger that lets us know when we’re let down because our needs aren’t being met, and when to ROAR and stick up for ourselves. Anger signals about our passions and desires. Anger keeps us SAFE, from real or perceived threat. Sometimes the threat lives on in our body from early childhood wounds, and so anger can be a fierce protector of these more vulnerable younger parts of us. Anger is a life force, our smpathetic nervous system, our SURVIVAL. Many of us have grown up thinking that anger is something BAD, impolite, a burden, shameful, sinful, violent, dangerous, or that it’s just “too much”. This can sometimes stem from early life attachmet wounds, trauma, OR it can be caused by all the conditioning, socialization, and gender training by our dominat culture aka “how to be a good cultured human”. But the truth is anger is an essential human mammal emotion, like could you imagine a bear not having it? Do you think a mama bear will stop to ask her friend if she should get angry at the wolf that’s trying to scare her cubs? No she instictively will react and protect, unfortuently most of us humans have disconnected from these impulses, our instincts, our biology, our wise animal body and are living up in our HEADS. Often times anger is also something that as women and other marginalized communities we have learned to bury deep within,to mask, to hold in, while painting a fake smile on our face and appeasing in order to stay safe. What a genius survival skill, AND at the same time this unexpressed anger (survival stress) is making us SICK. But how can we feel safe enough to feel + express it in a world that is NOT SAFE for us to be authentic? So it’s no wonder that women are twice as likely to have PTSD than men. That African American women are three times more likely to develop lupus than white women. That Native Americans have the highest rates of substance use disorders compared to other ethnic groups. This is more than genes and homrones, it’s the impact of living in this toxic culture we have created as a species. Anger is a life-force. It’s something all life holds within itself. It’s what makes a seed grow into a flower and a puppy into a dog. It gives us energy to grow and move forward in life. This life force of anger isn’t just something “bad” or evil like violence and rage as many of us may have been taught early on, it’s on a continuum. Rage and violence is actually what often happens if we’ve been hurt and internalized it, if we weren’t safe enough to express ourselves, to experience the emotion and be mirrored back, to make a boundary, have autonomy or choice. That’s when we start to turn it in on ourselves like I did for most of my life, and eventually externalizing, exploding, and projecting it outwards. The first step of reclaiming our birthright of this healthy aggression and life force is to start to arrive back in our body and learn to speak it’s language – slowly and intentionally. You might notice, what happens when you get angry? Do you tend to override it by taking deep breaths, by plastering a smile on your face, by going up into your head and thinking about it, or saying you are “fine” if someone asks you what’s wrong? What would it be like to instead take a SACRED PAUSE (if it’s safe to do so) to notice and feel this healthy aggression, this life force activating inside you as it is? Is there tingling, tensing, a faster breath maybe? How do you know its anger? And would you need in this moment to feel safe enough to connect to and express it? What wants to happen next? Is there a movement or a sound that wants to come out? What would it be like to follow that impulse? 🙂

Shadow work dla kobiet

Be sexy but don’t be a slut. Lose weight, but be curvy. Be vulnerable, but don’t show emotion. Be confident, but don’t be a bitch. Be authentic, but don’t show too much. Be ready to please, but don’t give your power away. Be smart, but not too smart. Be natural, but shave your body hair. Be strong, but stay soft. Be bold, but stay silent. Be original, but don’t be too much. Be tame, but also a freak. To be a lady they said… Impossible. Here’s some thoughts about how we can come into a life of wholeness + authenticity as women👇 When we embrace our shadow and befriend our body, we start to unravel the conditioning + break free from all these societal “norms” and “shoulds” of the “role” of a woman. These layers of programming keep us stuck and disconnected from what’s raw, real, and authentically ours – the intelligence of our animal body + the intuition  of our heart, in other words the wisdom of our authentic embodied Self. These rules and impossible expectations create inner pressure, cycles of self-doubt, protective fragmentation, nervous system dysregulation and dis-ease. It’s no wonder that 80% of people with autoimmune are women, or that we are twice as likely to develop PTSD. Somatic shadow work invites us to get compassionately curious and courageously vulnerable, feeling into what we’ve been taught to ignore- our inner voice and the felt sense of our wise animal body. This is where embodied transformation begins.  It’s a journey of being guided by sacred rage, confronting our hidden fears, and allowing ourselves to grieve unmet needs and wounds. This makes space for contacting our deepest desires, the wisdom of our body, and bringing home those orphaned parts of Self we may have once hidden to belong, be loved, to stay safe and connected. It’s in our human animal nature to share, care, and belong to our herd, and at the same time, fitting in to a toxic tight little distorted BOX is not the same thing as truly belonging to an embracing community, just for being you.  You belong here just as you are.  You belong for being YOU. There’s nothing you have to do, to prove your worth. It’s ok to disappoint others sometimes, so you can tend and befriend your SELF. When we begin to untangle these emotional wounds and unravel the societal shoulds, we step into a life of wholeness, liberation, authenticity, and deep self intimacy + enoughness. We begin to accept ourselves fully, just as we are without the need to be externally validated – that’s freedom🩷 What parts of you are wanting to be witnessed? What might you need to feel safe enough to express + give them voice? check out this video that always brings me to tears on YouTube shine light on your shadow, start your somatic coaching journey explore all my offerings

o połączeniu umysłu i ciała, i dlaczego jest to ważne na każdym poziomie

The body-mind connection is powerful and it’s actually the link between your thoughts and your feelings and emotions, shaping how you think, feel, emote, sense and act. It’s like a constant exchange of info between your mind and body- not that they are separate anyway =) I’m sure you’ve noticed that physical state often if not always affects your thoughts, and your thoughts can impact how you feel. For instance, changing your posture from a contracted position to a more open and expansive one can actually boost your confidence and shift your mindset. It’s a two-way street. “if you don’t know how to say no, your body will say it for you through physical illnesses.” Understanding how our thoughts and emotions affect our body is crucial. More and more, people recognize that our mental well-being can deeply influence our physical health. Experts like Dr. Gabor Maté support this idea, shedding light on the vital mind-body connection. how they communicate Your mind and body talk to each other in two ways: the body sends messages to the brain, and the brain sends messages to the body.  This chatting involves chemicals like hormones and neurotransmitters, and it also happens through the Vagus Nerve. About 80% of the messages going up to your brain come from the body! emotions adjust not only our mental, but also our bodily states. this image is from a 2013 study that focused on where people experience different emotions in the body. This research constituted the first “map” that illustrated how our emotions and our body are linked through sensations. You can learn more in the video below. body-mind integration “The goal of mind-body techniques is to regulate the stress response system so that balance and equilibrium can be maintained and sustained, to restore prefrontal cortex activity, to decrease amygdala activity, and to restore the normal activity of the HPA axis and locus ceruleus-sympathetic nervous system” (Selhub, 2007, p. 5) In other words, integrating the body + mind makes us more present, regulated, feeling safe and whole.  Sensitivity as a superpower 🦸‍♀️ Most of us are living in this disembodied capitalist culture that actually rewards us for being disconnected from our body and from our feelings deeming it as  “strong” and “keeping it together” , because this numbing and suppressing is what allows us to be more “productive”. But it takes true strength and courage to show up as your most authentic and vulnerable Self, showing that soft under belly as opposed to all the masks and armour we may wear.  And it makes sense that our genius body-mind may adapted this way to self-protect if we’ve been hurt in the past, but the truth is not feeing and expressing our true feelings doesnt mean that they go away – they live on inside of us and keep on building up like a pressure cooker, impacting our whole system and down the line can actually contribute to increased stress, anxiety, and emotional turmoil to name a few. Embracing our emotions and feelings is an act of self-love and it’s exactly what these exiled vulnerable parts of us may actually need – to be seen, heard, acknowledged and validated – and until this happens, this unconscious shadow aspect of our ✨Self✨ will continue pulling our strings behind the curtains. ✨it’s important to know that if we’ve disconnected from feeling, there’s a good reason behind it and most often it’s  to stay safe. A trauma-informed approach to this reconnection is to go SLOW and be gentle, because we’re not going for overwhelm here ♥️✨ overwhelm in our nervous system is how trauma happens. So it’s not about jumping head on, “sucking it up”, getting rid of, or quickly fixing these vulnerable parts of us but becoming WHOLE – or realising that you always have been whole in the first place- by coming home to your Self and gently shining our light of awareness on them, feeling into what it is they are actually communicating and need in this moment- that is integration. This is why working with the wisdom of the soma (body-mind) and ✨all our inner parts✨ is important, it’s a sacred portal into deeper insight, wellbeing, and embodied transformation ♥️  So the next time you notice you are feeling all the feels perhaps ask yourself: what are these feelings telling me? Does this emotion feel familiar? What does this part if me need in this moment? And maybe all it needs is a little sacred pause to just be with it, as it is, however it is ♥️ and if it feels authentic, maybe take a moment to celebrate yourSelf for feeling safe enough to notice and express this feeling  in the first place! That’s big stuff <3  ancient wisdom meets modern science Science is just catching up to these ancient truths, that  the body-mind connection is important on many levels, not only in  physical and mental health but also the spiritual.  Here’s some ways you can integrate and strengthen this connection: Embodiment practices  Somatic coaching mindful yoga Shadow work Somatic parts work Embodied mindfulness  Trauma sensitive yoga (TCTSY)  intuitive movement  sensual dance qui gong yoga nidra learning about your nervous system states spending time in nature creative expression  “only you know what’s best for you” If you’re feeling called to start exploring the wisdom of your soma (body-mind) with my guidance and support, contact me HERE to learn about my 1:1 trauma-informed somatic coaching container for women or HERE to get your free consultation about TCTSY, the world’s only scientifically validated trauma healing model of yoga.

Trauma, Uzależnienie i Joga -droga do uzdrowienia ciała i duszy w nauce i praktyce

„Uzależnienie jest kompleksowym procesem psychofizjologicznym, ale ma kilka podstawowych cech.  Uważam, ze uzależnienie manifestuje się w JAKIMKOLWIEK zachowaniu, w którym osoba uzależniona znajduje chwilowe ukojenie lub przyjemność związana z tym, czego pragnie, ponosi negatywne konsekwencje i ma problem z odstąpieniem.” GABOR MATE Z reguły, gdy słyszymy o uzależnieniu, to przychodzi nam na myśl obraz osoby uzależnionej od heroiny lub kokainy, która marnuje swoje życie aby tylko zaspokoić swoje „zachcianki”.  Na świecie istnieją dwa dominujące poglądy na uzależnienie. Pierwszy, pochodzący z systemu medycznego, twierdzi, że uzależnienie jest choroba mózgu i drugi, należący do systemu prawnego, który określa uzależnienie jako WYBÓR i w związku z tym zaleca kary jako formę rehabilitacji. Ale może nie ma racji,w żadnym z tych poglądów? Jeśli zastosujemy definicję uzależnienia opracowaną przez dr Gabor Mate (lekarz specjalista ds. uzależnień i traumy o światowej renomie) wydaje się, że każdy, kto poświęciłby choć parę minut, żeby szczerze przyjrzeć się swojemu życiu mógłby dojść do wniosku, że uzależnienie niekoniecznie musi mieć związek z substancjami psychoaktywnymi i istnieje duże prawdopodobieństwo, że sami to kiedyś w swoim życiu doświadczyliśmy. Jeśli uzależnienie jest wyborem, to na pewno nie jest to świadomy wybór i czemu jest tak, ze niektóre uzależnienia są akceptowane społecznie a inne są nielegalne? Jeśli mówimy o jakimkolwiek zachowaniu, z którego dana osoba czerpie chwilowe ukojenie lub przyjemność, to bierzemy pod uwagę nie tylko nielegalne narkotyki, ale również te legalne, takie jak alkohol, nikotyna, kofeina, leki przeciwbólowe lub inne leki na receptę oraz rzeczy takie jak jedzenie, seks, hazard, internet, pornografię, oglądanie seriali, ćwiczenie, sporty ekstremalne, prace, zakupy, itd. Itp.  Gdybyś teraz zdecydował/zdecydowała przyjrzeć się szczerze swojemu życiu, czy byłbyś/byłabyś w stanie przyznać, że miałeś/miałaś kiedykolwiek w życiu styczność z którąś z tych rzeczy w sensie uzależniającym? Zatrzymaj się i zastanów tak jak Dr. Mate lubi pytać nie DLACZEGO tak się działo, ale co te zachowania dla ciebie robiły? Czy pomagały ci może w zmniejszaniu bólu, lęków i paranoi, w ucieczce od rzeczywistości, w relaksowaniu się, w przeżywaniu przyjemności, miłości, bliskości, w samoakceptacji i samorealizacji, w odczuwaniu sukcesu, satysfakcji, szczęścia, w zyskiwaniu poczucia przynależności i bycia rozumianym w kontaktach międzyludzkich, w odwadze czerpanej z haju lub po prostu w poczuciu, że ŻYJESZ? Czy to są złe rzeczy czy po prostu normalne ludzkie potrzeby? Uzależnienie z reguły zaczyna się jako samodzielna próba rozwiązania problemu, konsekwencje przychodzą później.  W uzależnieniu próbujemy zmienić to, co czujemy wewnątrz poprzez używanie zewnętrznych rzeczy i działań a więc nie powinniśmy pytać dlaczego istnieje uzależnienie, ale skąd pochodzi ten ból od którego tak bardzo próbujemy uciec. W moim przypadku używki spełniały właśnie taka role, ale odkąd jestem trzeźwa analogiczne zachowania zaczęły pojawiać się w różnych innych sferach mojego życia i stało się dla mnie jasne, że to nie te używki były moim głównym problemem a prawdziwy problem tkwił we mnie o WIELE GŁĘBIEJ. A więc jak widzisz, uzależnienie jest raczej symptomem a nie właściwym problemem. Nikt nie decyduje się na uzależnienie dla zabawy. Uzależnienie zaczyna pojawiac się przeważnie już we wczesnym dzieciństwie i służy jako mechanizm przetrwania dla naszego mózgu, który pomaga nam nie zwariować – nie czuć BÓLU i CIERPIENIA.  “Krajowa ankieta dla nastolatków (opublikowana przez Krajowa Sieć ds. Stresu Pourazowego u Dzieci) pokazuje, ze ci którzy doświadczyli fizycznej lub seksualnej krzywdy byli trzy razy bardziej skłonni, aby zgłosić dawny lub obecny problem z używkami niż ci bez historii traumy.  Rezultaty ankiet dla nastolatków, którzy przebywali w ośrodkach terapeutycznych dla uzależnionych pokazały, że ponad 70% pacjentów posiadało historie różnego rodzaju traumy.  Ta  korelacja była szczególnie silna u nastolatków cierpiących na PTSD (zespół stresu pourazowego). Badania wykazały, że nawet 59% młodych ludzi z PTSD ma problemy z nadużywaniem substancji psychoaktywnych.” (www.NCTSN.org). Kiedy mówimy o traumie w dzieciństwie, to powinniśmy pamiętać, że nie muszą jej powodować wcale rzeczy tak poważne jak przemoc seksualna czy fizyczna. Zdarzenia takie jak stres prenatalny, nieobecni lub zestresowani rodzice (można też tu dodać międzypokoleniowe traumy ale nie chce by ten krotki tekst zmienił się w książkę!)  a także inne problematyczne zachowania rodziców mogą powodować że dziecko czuję się niechciane i niekochane. A ponieważ dla małego dziecka rodzic jest symbolem przetrwania, to wszystko jest bardzo stresujące dla mózgu, który dopiero się kształtuje i prawdopodobnie spowoduje nieodwracalne zmiany, które wpłyną na późniejsze życie dziecka.  “Stres wpływa na zdrowe funkcjonowanie mózgu dziecka już w łonie matki. Zarówno badania na zwierzętach jak i na ludziach wykazały, ze stres prenatalny ma wpływ na mózg i zachowanie potomstwa. Stresujące wydarzenia, katastrofy naturalne, oraz symptomy macierzyńskiego niepokoju i depresji podwyższają ryzyko powstania u dziecka emocjonalnych, behawioralnych ilub poznawczych problemów, które dadzą dadzą o sobie znać w jego późniejszym życiu i przejawiać się na przykład w postaci depresji, stanów lekowych, ADHD lub zaburzeń wychowawczych.” Alexandra Lautarescu ab Michael C.Craig ac VivetteGloverd “Prenatal stress: Effects on detail and child brain development” Małe dziecko jest z natury swojej egocentryczne i nie rozumie dlaczego mama i tata muszą pracować całymi dniami i wracają do domu zestresowani. W takiej sytuacji dziecko może czuć się odpowiedzialne za to, że rodzice nie wydają się być szczęśliwi. To poczucie winy i bycia niewystarczająco dobrym na zawsze zmieni neurofizjologie dziecka i dlatego najlepszym prezentem jakim możesz obdarzyć swoje dziecko jest twoje własne szczęście, które ono chętnie będzie odzwierciedlać.  Nie zrozum mnie źle, nie chcę tu obwiniać wszystkich rodziców. Moi rodzice np. wychowali mnie najlepiej jak potrafili, a sami też nie mieli świetlanego dzieciństwa. Historia w rodzinie lubi się powtarzać, ale możemy zmienić ten cykl międzypokoleniowej traumy kiedy już jesteśmy jego świadomi. Niestety, dla mnie skończyło się to na poczuciu, że jestem “czarną owcą” i dzieckiem z problemami, które nie potrafi kontrolować swoich emocji. A to poczucie, że nie jestem wystarczajaco dobra nadal mnie prześladuje. Gdy miałam sześć lat przeprowadziłam się z Polski do Nowego Jorku a emigracja nie pomogła mi we wzmocnieniu poczucia własnej wartości. Nie znałam języka, wiec moje początki w szkole były dla mnie niezłym szokiem. Byłam introwertyczka i ciężko było mi nawiązywać przyjaźnie, a moja sytuacje pogorszyły przeprowadzki, które powodowały, że za każdym razem zmieniałam szkołę. Często więc byłam tą “nową dziewczyną” w klasie i inne dzieci…
Dowiedz się więcej

pl_PLPolski