Jeśli kiedykolwiek usłyszałaś(eś), że twoje emocje są „za bardzo”, prawdopodobnie nauczyłaś(eś) się je tłumić. Tłumienie głosu to także tłumienie zdolności do autoregulacji. Zwłaszcza kobiety oraz inne osoby uciskane i marginalizowane często były poddawane społecznemu warunkowaniu, które odbierało im wolność ekspresji, prawo do zajmowania przestrzeni, do ryczenia, gdy to konieczne—bo często oznaczało to dla nich realne zagrożenie. To genialna adaptacja, która pomagała nam przetrwać. Ale jeśli żyjemy w tym trybie całe życie, na autopilocie, to—co pokazuje nauka—prowadzi to do chronicznej dysregulacji układu nerwowego, stanów zapalnych i chorób. Nie jest więc przypadkiem, że kobiety i inne marginalizowane grupy są znacznie bardziej narażone na przewlekłe schorzenia, takie jak choroby autoimmunologiczne czy niektóre nowotwory. Prawda jest taka, że autentyczna ekspresja to nasze prawo od urodzenia. Spójrz na małe dziecko albo dzikie zwierzę—spróbuj im powiedzieć, żeby się nie wyrażały! A teraz wyobraź sobie, co się dzieje, gdy tłumimy całą tę energię przez dekady. Ona nie znika. Z czasem może zamienić się w chroniczne napięcie, stany zapalne i choroby. Jeśli chcesz zgłębić ten temat, polecam książkę Dr. Gabora Maté „Mit normalności”—świetnie opisuje, jak wpływ tłumionych emocji i społecznych uwarunkowań przekłada się na nasze zdrowie. Widziałam to wielokrotnie u moich klientów i w moim własnym życiu. Lata niewyrażonego gniewu, internalizowanego wstydu i tłumienia siebie w końcu ujawniły się jako diagnoza nowotworu. Nie życzę tego nikomu, dlatego tak bardzo pasjonuje mnie ta praca. Im bardziej jesteśmy świadomi, jak działa nasza biologia, czego potrzebujemy, by czuć się bezpieczniej i bardziej połączeni ze sobą, oraz jak nauczyć się języka naszego własnego ciała—tym mniej żyjemy na autopilocie i w trybie przetrwania. Zamiast tego odzyskujemy wybór, sprawczość i moc, by żyć w stanie rozkwitu, pełni życia, spokoju, przyjemności, przynależności—żyć w zgodzie z sobą i swoim prawdziwym celem.