W zależności gdzie i na jakim poziomie zaawansowania zaczynamy, nasze podejście do trenowania handstand-ów powinno wyglądać troche inaczej. Jako osoby początkujące nie powinnismy pewnie od czytania książki z anatomii myśląc że, znajdziemy tam jakiś magiczny przepis na utrzymanie się w staniu na rękach. Jedynym sposobem w jakim nauczymy się balansować jest systematyczne PRAKTYKOWANIE. Dodam, że pewnie też powinniśmy wziąć pod uwagę całe nasze poprzednie doświadczenie z ruchem, budowę ciała i jego mobilność, motywacje, neuroplastyczność, pasje, dawne  kontuzje, tolerancje do lęku, oczekiwania, siłe itp. itd. Właśnie dlatego ten proces będzie wyglądał zupełnie inaczej dla każdego, bo KAŻDY Z  NAS JEST INNY. Niektórzy może ogarną ten temat od razu a inni będą się męczyc latami, ale jedno jest pewne: nie istnieje żadne  magiczne ciasteczko, po zjedzeniu którego z dnia na dzień staniemy się mistrzami handstand-ow. To jest umiejętność, która wymaga konsekwentnej praktyki oraz nauki czerpania satysfakcji nawet z małych sukcesów ponieważ, uwierz mi, że będzie też wiele godzin gdy będzie nam się wydawało, że nic nam się nie udaje (ale właśnie wtedy uczymy sie najwiecej, wyjawię później). Potrzebne jest poświęcenie i #growthmindset (Carol Dweck- plastycznosc- inteligencji). Koniec, kropka. Pomyśl o tym w ten sposób, jako dzieci nie uczymy sie chodzić z dnia na dzień, ale musimy najpierw wiele razy upaść by zrobić tych pare pierwszych małych kroków. Tyle, że wtedy nasza anatomia i fizyka są bardziej po naszej stronie. Nasze ciała są przecież bardziej przystosowane do chodzenia na stopach niż na dłoniach, aczkolwiek ta analogia bardzo pomaga w nauce balansowania ( nasze barki są jak nasze biodra). W tych wczesnych latach nasz mózg też nam ułatwia uczenie sie ponieważ działa niczym gąbka, która pochlania całą więdze wokół nas (dobra i złą, niestety), chociaż ta niesamowita neuroplastycznośc, która posiadamy w młodym wieku naprawdę ułatwia nam proces uczenia. Niestety, gdy dorastamy,  to się zmienia, więc musimy się coraz bardziej starać i wykonywać co raz więcej powtórzeń aby tworzyć te nowe połączenia neuronów w naszych mózgach oraz aby to,  czego się nauczyliśmy stało się bardziej refleksywne. W pełnym handstand-dzie(wertykalna linia) na przykład nasze CAŁE ciało pracuje i każda część ciała robi co innego. To jest naprawdę dużo informacji dla naszego układu nerwowego na raz, szczególnie jeśli zaczniemy sobie powtarzać w głowie całą długa listę komend: stopy point, uda razem, pośladki pracuje itp, itd. Więc jeśli dopiero zaczynamy naszą przygodę do gory nogami, to będzie raczej trudno skupić się nad tym wszystkim PLUS jednocześnie koncentrować się na najbardziej istotnym elemencie stania na rekach – balansowaniu na RĘKACH! Tak więc, miałoby sens aby na poczatku naszej drogi do handstand-u nie bombardować nasze głowy milionami różnych wskazówek o idealnym ustawieniu ciała. Na tym etapie przez  cały czas tylko walczymy o przetrwanie i utrzymanie w tej pozycji, chociaz by tam zostać przez sekundę czy dwie. “Banana Back” Wiele osób, gdy zaczyna uczyć się stania na rekach z reguły (świadomie czy nie świadomie), zaokragla cialo w kształt, który w świecie balansowania na rękach nazywany jest “banana back”. Ten kształt przypominający banana jest uznawany za “nieestetyczny”, aczkolwiek jest on bardziej naturalnym kształtem dla naszego ciała. Jeśli chcesz zrobić eksperyment, to poproś kogoś kto nigdy przedtem nie robił handstand-ów aby spróbował i zobaczysz jak ukształtuje swoje ciało – jest duża szansa, że będzie to właśnie kształt banana! Moje stanie na rekach na początku wyglądało właśnie tak przez długi czas, bo niczym male dziecko uczyłam się chodzić od nowa tylko tym razem na rękach! I pomimo że to nie było piękne, ten zaokrąglony kształt ułatwił mi utrzymywać się na rekach dłużej by wyczuć te subtelne ruchy w te i wewte niczym wahadło, i to koledzy i koleżanki, jest właśnie sztuka balansowania. Wystarczy trochę pogrzebać w historii aby dowiedzieć się, że najsłynniejsi oldschool-owi mistrzowie handstand-ów wykonywali właśnie takie zaokrąglone handstand-y! Podobnie  jak pradziadek balansowania na rekach, Profesor Paulinetti, który możnaby powiedzieć, że wynalazł stanie na jednej ręce (i jednoręczne Planche), robił to takźe z zaokrąglonymi plecami!  Istnieje mit, ze stanie na rekach w taki sposób jak “banan” może uszkodzić nam kręgosłup, ale uważam, że to jest tak jak ze wszystkim innym w życiu: jeśli postępujemy z głowa i nie przekraczamy limitow obciążenia, to powinnismy być bezpieczni. Pamietajmy też, że kręgosłup nie jest prosty i ma naturalne zaokrąglenia. Jeśli wiec  nie będziemy cisnąć za dużo i za wcześnie przekraczając naszych  możliwości oraz będziemy pamiętać by głęboki mięsien brzucha (poprzeczny) byl aktywny, to z czasem zbudujemy wystarczajaco dużo siły i elastyczności (jeśli nasza anatomia pozwoli) aby wykonywać co raz bardziej wymagające pozycje i ustawienia ciała. Tak jak Rzymu nie zbudowano w jeden dzień, to tym bardziej stania na rękach nie nauczymy się prędko. Nikt nie robi “idealnego” handstand-u na samym początku, to wszystko jest subiektywne i zajmuje troche czasu, a więc musimy nauczyć się czerpać radość z tych małych sukcesów i z samej podróży do stania na rekach, bo ten proces może trwać całe życie! Ostatnio też usłyszałam od jednego z moich ulubionych naukowców Prof. Andrew Huberman Huberman Lab, że uczenie się pozycji odwróconych (i innych balansów) zwiększa naszą neuroiplastycznosc mózgu. I to wcale nie te “idealne” wertykalne handstand-y to powodują, tylko te wszystkie błędy które robimy podczas uczenia się wysyłają sygnały do naszego układu nerwowego że cos jest nie tak i że musimy to naprawić, coś zmienić! Kiedy wszystko jest dobrze (tak jak i w życiu) nie chcemy nic zmieniać, nasz układ nerwowy działa podobnie, nasze błędy są naszymi największymi nauczycielami i bodźcem do zmian (wewnętrznych jak i zewnętrznych).  Staw ramienny i ułożenie ciała Nie będę kłamać: utrzymanie się w pełnej pozycji (wertykalna linia) w staniu na rekach jest TRUDNE. Prawidłowe uaktywnienie wszystkich potrzebnych mięśni jest o wiele bardziej skomplikowane niż w zaokrąglonym handstand-dzie (banana) i rzeczą, która może nam często w tym przeszkadzać to niewystarczająco otwarte barki. W tej pozycji potrzebujemy conajmniej 180 stopni zgięcia w stawie ramiennym, czyli ramiona maksymalnie wyprostowane i zablokowane w stawach za pomocą łopatek. Jeśli mamy odpowiedni zakres ruchomości to pozwoli nam to na ułożenie kości (zwane “stacking”) w taki sposób, który spowoduje że nasz handstand stanie się bardziej pozycja “odpoczynku” gdy znajdujemy ten zloty środek i czujemy się…
Dowiedz się więcej

Często na dynamicznych zajęciach typu Vinyasa, pomimo że jest ich wiele, pozycja Chaturangi jest przeoczana zarówno przez nauczycieli jak i przez uczniów. Z reguły instruktor mówi pare słów na początku zajęć, a potem prezentuje modyfikacje na kolanach mówiąc, że jeśli nie mamy siły to możemy modyfikować. Oczywiście, NIKT nie chce być tą jedyną osobą, która modyfikuje, i często zmuszamy się do pozycji nie zwracając uwagi na swoją formę czy ułożenie ciała, co może z czasem prowadzić do kontuzji. W dzisiejszych czasach coraz bardziej pędzimy, czy to do następnej czynności czy pozycji, i cieżko być uważnym na to co się dzieje z ciałem jeśli się wiecznie spieszymy. Nie powinniśmy także zakładać, ze każdy instruktor jogi jest dobrze poinformowany na temat anatomii i biomechaniki ciała. Często zdarza się, że ucząc się czegoś w dany sposób nie kwestionujemy słuszności swojej wiedzy tylko dalej ją przekazujemy. W zależności więc kogo się spytasz lub która tradycje jogi praktykujesz, możesz się spotkać z różnymi “ideałami Chaturangi” . Ale to czy ten ideal jest prawidłowy dla twojego ciała to już jest inną kwestią. W pełnej ekspresji, Chaturanga Dandasana, czyli pozycja kija, jest dość trudna i wymaga dużo siły w górnej części ciała i w core(trzonie). Wiele może pójść żle, szczególnie gdy jesteśmy zmęczeni i szybko przemieszczamy się przez nasze Vinyasy. Nie bez powodu pozycja ta jest znana w świecie jogi jako “niszczycielka barków”! A jeśli nasze barki nie są stabilne i nie używamy prawidłowych mięśni, plus powtarzamy ten sam ruch 20/30 razy podczas praktyki, 3/4 razy w tygodniu, przyszłość naszych barków nie wygląda za ciekawie. (Nie pisze tego by cię straszyć, po prostu wiem o tym z własnego doświadczenia i chce oszczędzić ci tego bólu i frustracji związanych z kontuzja barku. Nie jest to fajne!) I nie chciałabym tu być źle zrozumiana, wcale nie mówię że pozycja Chaturangi jest “zła” i że nie powinno się jej robić, bo tak nie jest. W samej pozycji nie ma nic złego, natomiast warto zwrócić uwagę na to w jaki sposób przemieszczamy się Z i DO niej oraz która opcja jest właściwa dla NASZEGO ciała. Musimy też brać pod uwagę nasz wiek, kondycje, budowę ciała, proporcje lub jakiekolwiek kontuzje, które możemy posiadać. Staw ramienny jest stawem kulistym zlokalizowanym między kością ramienna a łopatkami. Jest także jednym z najbardziej mobilnych stawów w ludzkim ciele, co może zagrażać w jego stabilności. TO oznacza, ze chętnie się wygnie tam dokąd go popchniemy, ale z czasem może się przeciwko nam zbuntować. Zgięciu łokci w 90 stopniach  Jedno jest pewne:  trzymanie zgięcia łokcia w 90 stopniach na pewno powoduje, że pozycja Chaturangi jest bardzo estetyczna. Ale czy ta komenda powoduje, że robimy tą pozycje w “prawidłowym ułożeniu”? Aby łokieć wylądował nad nadgarstkiem musimy najpierw przenieść ciężar ciała w desce w przód i tu spotykamy się z dylematem, gdyż tracimy wtedy zaangażowanie mięśnia zębatego przedniego i w zamian wkracza do akcji mięsień najszerszy grzbietu. To są ogromne mięśnie aczkolwiek służą one raczej do stabilizacji miednicy a nie obręczy barkowej. Warto też dodać, że powodują one też wewnętrzną rotacje barku, a to jest coś  czego z pewnością NIE CHCEMY w Chaturandze, ponieważ wtedy górne plecy się zaokrąglają co powoduje, że głowa kości ramiennej rotuje się do środka i w dół i w konsekwencji kładziemy za duży nacisk na nasz staw barkowy. Mięsień zębaty przedni jest mega gwiazdą jeśli chodzi o stabilizacje i siłę barków. Mięśnie zębate podtrzymują naszą klatkę piersiową niczym dwie duże ręce i są odpowiedzialne za rozszerzanie łopatek na plecach (protrakcja) i ściąganie ich w dół (depresja), co razem powoduje stabilizacje obręczy barkowej. Jeśli mięsień zębaty nie działa prawidłowo, to tracimy tę ważną stabilność, a głowa kości ramiennej (górna część) może zacząć ruszać się w panewce i z czasem spowodować jego zużycie.  Pewnie zastanawiasz się, jak masz ten mięsień uaktywnić? A więc zaczynając w pozycji deski mocno odpychaj się od maty unosząc klatkę piersiową do sufitu i jednocześnie ciągnij dłońmi w kierunku stóp (jakbyś zamykał/a okno). A teraz wyobraź sobie te ogromne 9-palcowe dłonie, które podtrzymują twoje zebra i jednocześnie przyssywają łopatki do górnych pleców. (Na początku możesz najpierw spróbować to samo ale na stojąco używając ściany, aby trochę łatwiej wyczuć ten ruch). Teraz pomówmy troche o fizyce. Gdy układamy nasz łokieć nad nadgarstkiem w tym 90- stopniowym ułożeniu nasze barki wysuwają się mocno do przodu. Dla wielu osób wykonanie tego ruchu bez nadmiernego naciągnięcia barków może być niemożliwe. Co za tym idzie, nasz ciężar ciała nie jest równomiernie rozłożony i może być to ogromnym wysiłkiem dla górnej części ciała. W szczególności jeśli jesteśmy np nowym uczniem i sporadycznie chodzimy na praktykę, lub jeśli jesteśmy bardzo ambitni i wykonujemy Chaturange milion razy w tygodniu. Więc jeśli Chaturanga z łokciami nad nadgarstkami tobie sluży, to super! Zapomnij o tym co przed chwilą przeczytałeś/łaś i praktykuj dalej =) Ale szanujmy też fakt, że każde ciało jest inne i że nie ma jednego uniwersalnego rozwiązania, które byłoby dobre dla wszystkich. Ale jeśli odczuwasz ból lub duży dyskomfort przy wchodzeniu do Chaturangi w taki sposób, może jednak warto będzie pomyśleć o zmianie wzorców ruchowych. Pamiętajmy, że często sam ruch nie jest zły, potrzebujemy przecież się ruszać by nasze ciało było zdrowe. Problem może zacząć się dopiero wtedy, gdy powtarzamy ten ruch bardzo często, a nasze ciało jest przemęczone. Nie bój się spróbować czegoś nowego i poeksperymentować ze sposobem w jaki się poruszasz lub ustawiasz ciało, znajdź to, co działa dla ciebie najlepiej! (Możesz spróbować umieścić dłonie troszkę przed łokciami, bo to bardziej równomiernie wycentruje ciężar ciała a to spowoduje,  że obręcz barkowa nie będzie musiała tak bardzo się wysilać.) Wskazówka: Spróbuj nagrać swoją praktykę. Zadziwiające może być, że to, co podczas niej robimy może wyglądać zupełnie inaczej niż to, co nam się wydawało.  A nagranie nie kłamie =) Przytulać czy nie przytulać?  Przytulanie łokci do żeber jest kolejną komendą często używaną w świecie Chaturangi. Myśl przewodnia tego ma swój sens, ponieważ jeśli łokcie wystają za bardzo na bokach możemy destabilizować nasze barki. Aczkolwiek, jeśli z kolei za mocno przytulamy łokcie do boków (lub w niektórych przypadkach nawet się na nich…
Dowiedz się więcej

Co do tego, czy nauczenie jogi przez internet jest korzystne, czy nie zdania są podzielone. Moim zdaniem odpowiedz na to jest rzeczą subiektywną, zależnie od doświadczeń i przekonań każdej osoby.  Zaczęłam moją przygodę z Jogą właśnie drogą internetu 5 lat temu, z niesamowitą joginką niedawno zmarłą Leslie Fightmaster (Fightmaster Yoga na YouTubehttps://www.youtube.com/user/lesleyfightmaster). Byłam w kiepskim stanie psychicznym i nie chciałam iść do studia bo bałam się oceny innych. Myślałam wtedy, że do ćwiczenia jogi trzeba być chudym i rozciągniętym (a obydwu rzeczy mi wtedy stanowczo brakowało). Myśle, że nie tylko ja zderzyłam się z tym problemem i pomimo, że teraz wiem że joga jest dla KAŻDEGO CIAŁA, może nie każdy czuje się komfortowo praktykując w towarzystwie innych i dla takich osób joga online jest zbawieniem.  Jedna z rzeczy, która pomogła mi utrzymywać regularną praktykę na początku były “wyzwania jogowe” na Instagramie (dzisiaj sama je też organizuję). Motywowały mnie by wejść na mate i spróbować czegoś nowego.W ten sposób oprócz nauki nowych asan także zdobyłam nową wiedzę, poznałam wspaniałych joginów z całego świata (niektórych też w IRL – ”in real life”), no i przede wszystkim był w tym element zabawy dzięki czemu czułam się jak dziecko na placu zabaw. Większość ssaków (w tym i ludzie) uczą się przez zabawę, podczas której nasze mózgi wydzielają hormon zwany dopaminą, która powoduje ze jesteśmy w lepszym nastroju i który pomaga nam w koncentracji, za czym idzie łatwiejsze i trwalsze przyswajanie informacji. Co powoduje że nasze mózgi się zmieniają i reorganizują, proces zwany neuroplastycznością.  Dobrym przykładem jest słynny fizyk Dr. Richard Feynman (zdobywca Nobla za rozwój elektrodynamiki kwantowej), który do końca swojego życia (oprócz bycia naukowcem) odkrywał nowe kreatywne pasje typu rysunek (oprócz swoich slynnych diagramów miał wystawę swojej sztuki), grał na bongosach i śpiewał w kąpeli oraz był znany jako “joker” który uwielbiał żartować i robić ludziom psikusy! I co to wszystko ma do jogi?, pewnie sobie myślisz. Czy ważne jest którą droga idziesz jeśli i tak dojdziesz w to same miejsce? Niektórzy z nas mają samodyscyplinę i potrafią sami praktykować w domowej ciszy, inni muszą pójść do szkoły jogi na prowadzone zajęcia, a jeszcze inni wolą uczyć się przez internet. Ja jestem eklektyczką i korzystam ze wszystkich metod, zarówno jako uczeń  jak i nauczyciel. Wydaję mi się że jest jest równie dobra szansa na to że spotkamy “złego nauczyciela” (cokolwiek to oznacza) na social mediach jak i w samej szkole jogi. I kim jest ten “zły nauczyciel” i co go charakteryzuje? Czy to jest ktoś kto skupią sie na swych asanach i usuwa całą “niepotrzeną” filozofie i duchowość z Jogi, zmieniając ją w zajęcia fitness lub stretching? Czy może to jest ktoś kto przez sztywne trzymanie się tradycji i ustawienia ciała w pozycjach (bo jest tą “jedyną wlasciwą niemylną metodą”) nie robi dochodzenia na temat biomechaniki i anatomii ciała i przez niewiedze robi krzywdę innym? Prawda chyba zawsze jest gdzie pośrodku, i jedna rzecz która wiem napewno.. to to że im więcej się uczę, rozumiem że tak naprawdę nie wiem nic =) Uważam że, tam gdzie znajduję się nasze ciało na poziomie fizycznym nie jest tak bardzo istotne jak to co się dzieję W ŠRODKU nas podczas naszej praktyki, to co czujemy i doświadczamy. Chciałabym tu doadać że w Filozofii Jogi nasze ciało fizyczne jest tylko jednym z pięciu innych Kosz, podobnie twierdzi Teoria Splątania Kwantowego, że jesteśmy o wiele bardziej połączeni ze sobą niż myślimy! Także róbmy to co daje nam spokój i szczęście w życiu, i pamiętajmy aby zawsze wsłuchiwać się do wewnątrz, bo to właśnie tam mieszka ten nauczyciel który wie co jest dla NAS najlepsze, nasze JA. 

  Jestem maniakiem w zdobywaniu wiedzy na temat własciwości naszego ciała i lubię poznawać mechanizmy jego działania. Niektóre nowe badania naukowe w dziedzinie neurobiologii i fizyki kwantowej wyjaśniają wpływ jaki mają na nas pradawne praktyki z różnych kultur. Dziwne rzeczy dzieją się w naszych wewnętrznych światach, czy to na poziomie molekularnym, kwantowym czy nawet energetycznym. Ale im więcej dowiadujemy się o tych procesach i ich działaniu, tym łatwiej będzie nam odrzucić mentalność ofiary oraz rozpocząć szczęśliwe i zdrowsze życie. Słuchałam niedawno interesującego podcastu, w którym dr. Andrew Huberman ( Profesor Neurobiolog z Uniwersetytu Stanford, Instagram Hubermanlabs https://www.instagram.com/hubermanlab/?hl=en ) wyjaśnia, z punktu widzenia neurobiologa, dlaczego niektórzy ludzie osiągają swoje cele podczas gdy inni z nich rezygnuje. Okazuje się, że kluczem do sukcesu może być dopamina, nazywana też często “hormonem dobrego samopoczucia”. Dopamina uwalniana jest w naszym organizmie wtedy gdy dostajemy to czego pragniemy (np. pierwszy posiłek dnia, lub te nowe leginsy o których marzyliśmy) i daje  nam poczucie satysfakcji, a czasem nawet euforii. Dopamina jest neuroprzekaźnikiem oraz ważną częścią „układu nagrody” mózgu. Jeśli nauczymy się jak używać tego systemu w sposób konstruktywny, to pomoże nam on w mobilizacji do działania.  Stosowanie mechanizmu wewnętrznego nagradzania jest ważnym elementem w osiąganiu celów ponieważ jest motorem i motywacją do dalszych działań. Niezależnie od tego czy naszym celem jest nauka stania na rękach czy też udział w wyścigu arktycznym nawet myśl o tym przedsięwzięciu może powodować uczucie lęku i frustracji.Taka sytuacja wywołuje stan stresu lub silnego pobudzenia nerwowego na który nasz organizm reaguje produkcja epinefryny (zwanej także adrenalina), a to z kolei może skutkować szeregiem objawów takich jak powiększenie źrenic, przyspieszony puls, nadmierne pocenie się, czy tez płytki oddech prowadzący czasem do hiperwentylacji. Podwyższony poziom adrenaliny, zwanej także hormonem strachu, reakcja walki i ucieczki może powodować także trudności w koncentracji uwagi, przypadkowe, niespójne myśli lub ogólne osłabienie organizmu. Wystąpienie tzw. czynnika strachu jest charakterystyczne na początkowym etapie nauki nowej czynności i powoduje, że wiele osób poddaje się już przy pierwszych trudnościach lub przy braku natychmiastowych postępów. Jeśli nie nauczymy się panować nad uczuciami lęku i niepokoju, to podniesiony poziom adrenaliny będzie raczej czynnikiem paraliżującym niż motywującym. Przezwyciężenie tych uczyć nie wydarzy się z dnia na dzień, ale jest procesem, który wymaga czasu i wysiłku. Każdy zawodowy sportowiec lub wykonawca potwierdzi, ze aby zmniejszyć ten strach musisz „złapać byka za rogi”.  To samo się dzieje gdy pojawiamy się na naszej macie dzień w dzień i zmierzamy się z trudnymi dla nas asanami, uczymy nasz organizm aby nie reagował tak gwałtownie na stresujące wydarzenia (odzwierciedla sie to też poza mata). Gdy jesteśmy wstanie oddychać spokojnie to nasze ciało się relaksuje, a gdy ciało się zrelaksuje to nasz umysł jest spokojny.  Ważne jest to, aby polubić proces uczenia się wraz z jego wzlotami i upadkami, i właśnie to jest dla mnie motorem do dalszych starań i wysiłku. Za każdym razem, gdy wykonam w większą łatwością asane lub utrzymam się w staniu na rękach troche dłużej to jest to moje małe wewnętrzne zwycięstwo. I to właśnie pokazuje w pełni efekt dopaminy, która poprzez stłumienie podniecenia i niepokoju pomaga nam CIESZYĆ SIĘ procesem pokonywania trudności. Warto pamiętać że ten proces – czas trwania- ścieżka – rezultat (duration, path, outcome – akronim Dr.Huberman) prowadzi do neuroplastyczności. Nasz mózg dąży do tego by z czasem czynności stawały się refleksywne, dzieje się to gdy nauczymy się czegoś “na pamięć” , nieważne czy to nauka chodzenia, prowadzenia samochodu czy robienia jakieś asany. W moim doświadczeniu te wszystkie “ciężkie”  pozycje i praktykti  (i możecie mi wierzyć, że miałam ich WIELE) nauczyly mnie, i dalej uczą, jak sie nie poddawać, jak nie dowalać sobie i jak odrzucać tą bezustanną samokrytykę. Myśli nie możemy powstrzymać ale możemy przedstawiać nowe pozytywne np. Ok,  może nie osiągnęłam jeszcze “ideału” (i pewnie nigdy nie dojdę), ale zrobiłam dziś praktykę, dałam z siebie tyle ile mogłam, stałam się silniejsza. Nie zrezygnowałam, żeby w zamian zjeść kilogram lodów.  Nauczyłam się, że mogę czuć się dobrze nawet jeśli nie za każdym razem odnoszę „zwycięstwo”. Nie jest to łatwy proces biorąc pod uwagę moja historie: trauma w dzieciństwie, depresja, niska samoocena i uzależnienie. Na szczęście, nasz mózg nie dyskryminuję. Tworzy hormony automatycznie, wiec jeśli nauczysz się jak uwalniać dopamine w swoim organizmie podczas jednej czynności (na przykład podczas stania na rekach), to będziesz mógł/mogła to później  przełożyć na wszystkie inne sfery swojego życia. Zatem, prawda jest, że to co nas nie zabije, to nas wzmocni i z tym świadomym podejściem do życia możemy wszystkie nasze “porażki” traktować jako wygrane, które popychają nas do przodu i sprawiają, że nasze życie jest szęsliwsze i bardziej spełnione.